مولوی و عرفان | مولوی , مولانا ,امام حسينِ قبل و بعد از انقلاب ايران, تفسیر , شعر

امام حسينِ قبل و بعد از انقلاب ايران:

آنچه كه در دوران اخير پيش آمده به گمان من از يكطرف از اسطوره خارج كردن واقعه عاشورا بوده كه اين امر بسيار مباركى بوده

اين فقط نسبت به واقعه عاشورا صورت نگرفته راجع به دين ، 
راجع به همه شخصيتهاى دينى،
و پيامبر 
صورت گرفته كه اينها همه را انسانهايى بنماياند و ببيند نشسته در متن واقعه 
و روى زمين،
زير سقف تاريخ 
و مثل آدميان ديگردر رابطه با حوادث اطرافشان 
و اهل محاسبه هاى عقلايى 
براى آنكه ببينند كه بهترين كار چيست كه انجام دهد.

اينكه در اديان شهادت وجود دارد جاى بحث ندارد.
اينكه اگر نوبت شهادت و جهاد باشد وظيفه يك مومن است كه پذيراى اين امر باشد ، جاى بحث ندارد.
اينكه شهيد جزو مقدس ترين مفاهيم در يك مجموعه دينى است جاى گفتگو ندارد.

اما بحث اينست كه اولين انتخاب اينست يا پس از آزمودن انتخابهاى ديگر،بايد به اينجا رسيد؟

آنچه كه در دوران مدرن رخ داد عبارت از اين بود كه دين و شخصيت هاى دينى را از اسطوره اى بودن خارج كند .
اما بعدا عنصر ايدئولوژى بودن به او اضافه شد.
واين كارى بود كه مرحوم شريعتى كرد.

عنصر ايدئولوژى يعنى:
از دل يك حادثه 
آرمانهايى را استخراج كردن
و درسهاى بلند تاريخى وسياسى گرفتن 
و به ديگران آموختن 
و از همه بالاتر و مهمتر 
الگوى انديشه دينى را از اين حادثه بيرون آوردن.

يعنى حادثه كربلا تبديل شد به يك واقعه دين شناسانه به معنى الاعم.
ديانت [آنشد]كه از دل او اين واقعه بيرون مى آيد و بهترين مثال و الگوى يك رجل دينى،[آنشد] كه امام حسين بوده وحركتى است كه او كرده است.............................
..................................

اما اين عنصر انقلابى در زندگى امام حسين بتدريج بعد از انقلاب فراموش شد.
آنچه كه ماند يكى نگاه سرد مورخانه است كه مى خواهد ببيند حقيقت واقعه چه بود

ديگرى رواج كامل بازگشت به روضه خوانى اسطوره ايست.

يعنى دوباره امام حسين با آن چهره آسمانى همان قديس ماوراء تاريخى ، همان در پيچيده در اسطوره ها و همان شخصيت بسيار نزديك به عيساى بر صليب رفته مسيحى است،
كسى كه فقط اشكها را جارى مى كند 
و دلها را مى سوزاند،
كسى كه به منزله يك الگوى آسمانى هميشه حسرت و آرزو را در دلها مى شوراند، 
كسى كه سرمايه آخرت آدميان است 
و كسى كه از فرط نزديكى به خداوند هاله اى از قداست دور چهره او را گرفته كه اصلا نمى توان به او نزديك شد.

كسى كه شفاعت ما را مى كند،
كسى كه مى تواند بيماريهاى ما را شفا دهد 
و كسى كه مى تواند فرق و فاصله اى بين ما و ديگران بيندازد
وكسى كه مى تواند آمال و آرزوهاى ديرينه شكست خورده ناكام مانده ما را جواب دهد!!!

 *******************

امام حسین، حقیقتی جاودانه و ماندگار

تاریخ بشری یکی از گرانبها ترین منابع آموختن و کسب تجارب ناب از رفتار انسانهایی است که در انسانیت با ما مشترک بوده و بجای ما در گذشته زندگی کرده اند. تاریخ را تصمیم انسانها بوجود آورده اند؛ تاریخ مجموعه حوادثی است که آدمیان با میل و اراده بوجود آورده و سامان بخشیده اند، برای همین تفکر راجع به گذشته نه برای اندوه و حسرت که تنها برای آموختن است و بالاتر بردن میزان شعور و بخشیدنِ عمق به ادب و فرهنگ و حقیقت زندگی. نگاه تاریخی برای این است که از خطای دیگران بیاموزیم و در مسیری که تنها درد و رنج و حسرت در آن باقی میماند گام بر نداریم و نگاه تاریخی برای آموختن از تجربه‎‌های ناب انسان‌های بزرگ و فرزانه‌ای است که با تصمیم خردمندانه و رفتار اخلاقی، راه شکوه و تعالیِ نفس پیش گرفتند و جاودانه گشتند.

این منبع درخشان و رایگان یعنی تاریخ، ما را به آینه خود دعوت می‌کند که از او بیاموزیم و خویش را در تصویر گذشتگان ببینیم و فرصت تربیت و پرورش جان را از دست ندهیم و دریغا، که ما از تاریخ، به جای آموختن و بهره‌جویی از تجربه گرانبهای گذشتگان فقط اشک و آه و ناله و لعن و نفرین را برمی‌گیریم و با گریستن راه نگریستن را ناهموار می سازیم. و روندِ جاری میان ما آدمیانِ از عمق و باطن به سطح و ظاهر رفته سخن ماندگار مرحوم دکتر شریعتی را به یاد می‌آورد که: عاشورا برای نگریستن است، نه گریستن.

و شاید تلاش حضرت زینب در حفظ تاریخِ عاشور و رویداد مهیبی که آنجا رخ داد، برای همین بود که آیندگان از آن زمان و مکانِ بی‌نظیر آگاه شوند و از آن بیاموزند و بر شعور و خِرد و فضیلت‌های بزرگ انسانی خود بیفزایند، نه این که بی هیچ بهره‌ای از آنچه گذشت، فقط بنشینند و زخم‌های امام را بشمارند و آتش نفرت و کینه را شعله‌ور‌تر کنند.